Overloper

Beste trouwe lezers,

Wat een ontzettend lieve en leuke reacties laten jullie allemaal achter. En ik zie dat ik gedurende de week er zelfs nog meer volgers bij heb gekregen. Welkom en leuk dat jullie mee lezen.

Vandaag een blog zonder veel mood swings. De enige emotie die we vandaag kenden was de emotie die je hebt als je lol maakt. Ondanks dat, zou het kunnen zijn dat jullie op basis van de titel denken dat er toch iets is gebeurd. Jawel, maar voor het verhaal achter de titel zullen jullie toch eerst geduldig moeten doorlezen :-)

De dag begon vandaag toch weer best vroeg. Rond een uurtje of 7 rolde ook ik mijn lekkere bedje uit en had ik wat moeite om op gang te komen. Ik geloof dat we daar alle 4 een beetje last van hadden. Morgen toch maar wat later op staan.

Hoe dan ook, rond 8.15 uur zaten we in de auto op weg naar Epcot. We konden redelijk vooraan parkeren, maar het was toch al aardig druk. De security check ging vanochtend iets uitgebreider, maar het valt me op dat als je heel vriendelijk de security medewerker een goede morgen wenst, dat men dan ook veel makkelijker is en dat je niet heel je tas met alle vakken hoeft te tonen. Kleine moeite, groot plezier dus.

Echter de mensen die voor ons stonden hadden dit nog niet in de gaten. Er kon nog geen lachje vanaf richting de security dame. Juist ja, laat u maar even de gehele inhoud van uw tas zien. Ik stond met mijn mond open toen ik zag wat er uit die tassen kwam. Gingen die mensen een weekje bivakkeren in Epcot of zo ? Hele overlevingspakketten kwamen uit de tassen. Ik kreeg spontaan medelijden met de drager van de grootste tas.

Na de check sloten wij geduldig aan in de minst lange rij bij de toegangspoortjes. Om 8.45 uur werd er een kleine countdown gedaan en gingen de poortjes in werking. Ook hier viel mij iets op. Of eigenlijk was het me bij de eerdere rope drops al opgevallen. Als je zo vroeg bent, doet de indexfingercheck het niet, lekker fraudegevoelig dus.

Al snel stonden we binnen en moesten we nog even wachten voordat de echte rope drop plaats vond. Het aanvalsplan was hetzelfde als gisteren. Lex zou voor de fastpasses gaan en de kids en ik liepen met de grote groep mee naar Soarin'. Het blijft toch een hele belevenis en het is gewoon een sport om als eerste die fel begeerde fatpasses te hebben.

Even na 9.00 uur meldden de kids en ik ons bij de ingang van Soarin', binnen wel te verstaan, en niet veel later kwam Lex trots met de 4 fastpasses aanlopen. Zo'n vroege returntime had hij nog nooit gehad; 9.45 uur. We sloten aan in de stand-by line en om 9.10 uur hadden we de pre-boarding al. Dat liep allemaal lekker dus.

 

De vlucht was wederom te gek. En nee, het wil ons maar niet lukken om die golfbal te pakken te krijgen. De kids schrikken nog steeds van het vuurwerk aan het eind. Hoe voorspelbaar, maar oh wat gaaf om deze vlucht te maken. Geen wonder dat de wachtrijen altijd zo lang zijn.

Na Soarin' zijn we naar "Living with the Land" gegaan. Maar goed ook want nu hoefden we maar te wachten op het eerst volgende bootje. Later vandaag zagen we er een wachtrij van een minuut of 20 staan. Geen slechte keuze dus. 

Ik heb weer veel foto's gemaakt. Het blijft verbazingwekkend hoe groot die vruchten zijn. Kijk maar.

Nu we toch in The Land waren, gingen we meteen maar bij Timon en Pumbaa op bezoek. Bij binnenkomst konden we meteen plaats nemen en niet veel later startte de film. Goed getimed dus. Ze willen nog steeds een vakantieoord bouwen en gelukkig weet Simba ze er van te overtuigen dat dat niet zo'n goed plan is.

Nadat we The Land achter ons hadden  gelaten stelden we voor om naar The Seas te gaan. Dit vonden de kids geen goed plan. Ze wilden naar Test Track. Oké, even over steken naar de andere kant van het park en via Mousegear dus naar de snelle autootjes. In Mousegear scoorden de kids een speelgoed mobieltje en mama scoorde nog wat leuke foto's.

De speelgoed mobieltjes van de kids werden natuurlijk meteen in gebruik genomen. Het eerste wat ze gingen doen....... twitteren. Daarna werden er spelletjes op gedonwload, foto's mee gemaakt en zelfs filmpjes opgenomen. Oh ja, en je kon het telefoontje ook gebruiken om mee te bellen. Wat een fantasie hebben die spookjes toch :-)

Lex liep ondertussen naar Test Track. De stand-by line was 40 minuten, dus dan maar even fastpasses halen. Omdat we niet weer het hele park door wilden lopen, hebben we de te wachten tijd doorgebracht bij Ellen in Universe of Energy. Een 45 minuten durende attractie die toch leuk blijft en je de mogelijkheid geeft om even een klein uurtje uit de hitte te zijn. Had ik al verteld dat het weer ontzettend warm was vandaag ?

Na Ellen konden we ons melden bij Test Track. Onderweg kwamen we Stitch nog tegen.

De rit in Test Track was weer ouderwets gaaf. De kids vinden hem steeds leuker worden en papa & mama genieten dan alleen maar.

Tijdens het korte wandeltochtje van Ellen naar de snelle autootjes hadden we gezien dat er binnen (hé daar is airco !) nog een soort tuinshow was. Laten we daar ook maar even een kijkje gaan nemen dan.

Op zich stelde het niet zo heel erg veel voor. Al was het wel leuk om te zien hoe de Disney-themed topiaries gemaakt worden. Er was ook een gastspreker die van alles vertelde over het maken van parfums. Niet echt ons ding, maar al met al best leuk om een keer gezien en gehoord te hebben. Ik kwam trouwens nog een hele grappige Mickey tegen daar.

 

Onze lichaamstemperaturen waren inmiddels weer op aanvaardbaar niveau, dus konden we de oversteek naar de andere kant van het park weer maken. Bij The Land aangekomen moesten we ons een weg banen tussen alle strollers door.

Ik kon het niet nalaten om deze foto te maken. Let vooral even op de meneer die rechts in beeld komt lopen en dan ook met name even op de leeftijd van zijn passagiers. Zo illustratief voor de Amerikaanse cultuur. Zijn kids passen al bijna niet meer in de stroller, maar ja, het is zo lekker handig om je kids op deze manier te vervoeren. Want tja de kids mochten eens moe worden van het vele lopen. Niets geen getreuzel, nee, hup in rap tempo door naar de volgende attractie ! Naar Amerikaanse maatstaven zouden onze kids dus ook nog best in strollers vervoerd kunnen worden.

Dan voeden wij onze kids in Nederland toch iets anders op. Niks geen gezeur over te moe zijn. Als de kids moe zijn dan rust je even uit en loop je daarna door. Vraag me niet wat beter is, maar persoonlijk zie ik het liever zo:

Maar goed, het liep al tegen half 1 en onze maagjes begonnen te knorren. We zouden even een lekker broodje halen bij Sunshine Seasons. Al jaren ons favoriete plekje in Epcot voor een snelle lunch, maar blijkbaar was er iets veranderd nu. Ineens waren er geen chocoladebroodjes meer te krijgen. Het assortiment aan broodjes was ook drastisch verkleind. Mmmm, dat viel even tegen. Maar we hebben toch een keuze kunnen maken en het smaakte als vanouds.

Nu ook onze buikjes weer tevreden waren, meldden we ons voor onze 2e vlucht in Soarin'.  Daarna vonden we het welletjes voor vandaag. Even na half 2  liepen we naar de uitgang en lieten we onszelf nog even vastleggen op de gevoelige plaat. De kids wilden niet, maar papa & mama wel hoor.

We stapten in een ontzettend warme auto, maar gelukkig doet de airco goed zijn werk. In no time waren we weer afgekoeld en kon de rit naar de Orlando Premium Outlets beginnen. Daar hebben we een kleine 4 uur onszelf goed vermaakt en ook de nodige keren de winkeliers blij gemaakt.

Zo werden er bij Hush Puppies & Family schoenen gekocht voor Lex. Stride Rite Corporation was blij aan ons maar liefst 3 paar schoenen en 1 paar slippers te verkopen.

Zelfs Disney verdiende vandaag een paar centen aan ons. Er werd een kleed gekocht, maar het Hannah Montana pakje werd na het horen van de prijs toch weer snel terug gehangen. Er hingen namelijk Hannah Montana kostuums met broek voor $ 19,99. Er hing echter hetzelfde kostuum maar dan met een rok. Bij de kassa bleek dat de rok het geheel "iets" duurder maakte........... $ 72,- Nou laat u maar zitten dan.

Even een time-out om van deze schok te bekomen. We haalden 4 colaatjes bij Subway voor het overweldigende bedrag van $ 5,92. Kijk daar wil ik nog wel eens vaker een colaatje komen drinken.

De tocht werd voortgezet met als volgende stop; Clarks-Bostonian Outlets. Lex scoorde hier een 2e paar schoenen. Zo die kan er weer even tegenaan. Snel door naar Ralph Lauren alwaar ik een knal gele broek kocht en een nieuwe blouse. De vorige Ralph Lauren blouse heb ik na 10 jaar trouwe dienst afgelopen maand met pensioen laten gaan. Niet omdat je de ouderdom er aan zag, maar omdat ik er chloor op had geknoeid.

We hadden nog een laatste stop in gedachte; Silver Harbor. Hier werd mijn moederdagcadeau gekocht. Vertelde ik eerder deze week nog dat ik een ander cadeau in gedachten had, vandaag stak Lex daar een stokje voor. Hij was van mening dat een moederdagcadeau ook echt iets voor mama hoort te zijn. En alhoewel ik graag mag fotograferen, vindt hij dat niet echt een moederdagcadeau. "Nou wat jij wil schat, maar er komt toch echt wel een nieuwe camera hoor ! "

Van al dat shoppen krijg je honger, dus hup in de auto en naar de Outback. Daar stapten we precies op tijd binnen. We zaten goed en wel en het spitsuur brak aan. Alweer goed getimed dus.

We hebben lekker gegeten en  met een klein uurtje stonden we met goed gevulde buikjes al weer buiten. We hadden nog 1 stop op de planning staan; de Walmart. Er moesten nog wat boodschapjes gedaan worden en ik wilde even bij de camera's kijken voor een simpel cameraatje.

Net voor de Walmart zag ik een winkeltje met heel groot Canon op de gevel. Laten we daar eerst maar eens een kijkje gaan nemen. Al snel kwamen we er achter dat meneer geen Canon compact camera's meer verkoopt. De reden ? Canon is goed met zijn SLR camera's, hetgeen ik kan beamen, maar de kleine compact camera's hebben allemaal hetzelfde probleem; de elektronica van de lens sneuvelt vrij eenvoudig. Goh, laat dat nou exact het probleem met mijn Ixus zijn !

Tja, maar een trouwe Canon fan loopt niet zo snel over naar een ander merk. De verkoper laat mij wat andere camera's zien, maar ik vind het allemaal maar niets. Dan ineens zie ik dat hij waterproof camera's heeft. Daar loop ik al jaren over te dubben en waarom nu niet 2 vliegen in 1 klap slaan ? Ik maak wat foto's met een Olympus en met een Fuji. De laatste valt meteen af want die reageert naar mijn mening te traag. De Olympus is zeer zeker niet verkeerd. Maar ja, ik ben nu eenmaal een trouwe Canon fan.

Na veel wikken en wegen hak ik de knoop door. Ik loop over naar Olympus. En zo komt het dat ik sinds een paar uurtjes de trotse eigenaar ben van een Olympus Stylus 550WP.

Morgen gaan we hem meteen uitgebreid testen in Typhoon Lagoon :-)

Inmiddels liep het al tegen 20.00 uur en de kids hadden het helemaal gehad. Niet gek natuurlijk na een middagje shoppen met papa & mama. Dus de hoogste tijd om de bedjes te gaan opzoeken. Lex zet ons bij het appartement af en vertrekt zelf nog even naar Downtown Disney om nog een kleine aanvulling voor morgen te kopen. Ik ben zeer benieuwd, maar ik laat me verrassen. Zelf vermaak ik me prima met mijn blog.

Zo meteen nog wat blogs lezen en dan lekker naar bedje toe. Dus voor strakjes oogjes dicht en snaveltjes toe.