Hoe ga ik om met CDD ?

Mijn vorige blog sloot ik af met dat we eigenlijk weer veel te laat naar ons bedje vertrokken. Het was dus wederom een veel te kort nachtje. Niet echt bevorderlijk voor het oh zo broodnodige uitgeruste gevoel.

We worden rond een uurtje of 8 wakker en ik gooi een wasje in de wasmachine. Nadat ik een douche heb genomen voel ik me nog steeds ontzettend moe. Maar we hebben om 9.50 uur met Robert-Jan, Yvonne  en de mannen afgesproken bij Blizzard Beach dus hup vooruit met de geit. Maar alle schoppen onder mijn kont ten spijt, ik ben gewoon op. Ik besluit dan ook om nog even mijn bedje in te duiken. Lex en de kids vertrekken wel naar Blizzard Beach.

Even voor half 11 schrik ik wakker. Lex staat ineens binnen, zonder kids. R-J & Yvonne, de schatten dat het zijn, hadden aangeboden om onze spookjes een paar uurtjes onder hun hoede te nemen zodat Lex en ik eens rustig en vooral ongestoord konden praten over hoe we om zouden kunnen gaan met mijn Compulsive Disney Disorder (CDD)

Even een kleine uitleg waarom het met mij even niet zo lekker gaat. Dat heeft, naast de gebruikelijke vermoeidheid en jetlag nog een extra reden. Sorry pa, ik ga het toch even uitleggen om misverstanden te voorkomen.

Vier weken voor ons vertrek naar Florida is, toch nog onverwacht, mijn moeder overleden. Ze was al heel lang ziek, maar op 3 april is ze, terwijl ze die ochtend net uit het ziekenhuis kwam, 's avonds overleden. Alhoewel ik in eerste instantie er nog vrede mee had dat nu haar lijden over is, is daar nu ook het gevoel van een ontzettend gemis bij gekomen. Schijnbaar een normale volgorde van emoties. De week voor ons vertrek hebben we zelfs nog overwogen om helemaal niet te gaan. Maar omdat we dat de kids niet aan wilden doen, hebben we toch besloten om in het vliegtuig te stappen.

Als je dan door de parken loopt en je hebt al last van een jetlag, dan kun je je misschien voorstellen dat, met het bijkomende verdriet, het er niet makkelijker op wordt om lol te maken. Mijn eerste reactie is dan om vooral maar vastigheid te zoeken bij de dingen die ik ken. Dus in dit geval haast dwangmatig me vast te bijten in een planning. Natuurlijk helemaal verkeerd, maar ja, je kunt er maar last van hebben.

Hoe dan ook, Lex was terug gekomen naar het appartement om eens serieus met mij hier over te praten. Al pratende kwamen we tot de conclusie dat we nu meer hebben aan rust dan aan de drukte van de parken. We namen samen het besluit om de planning overboord te gooien. Als we de komende week zin hebben om naar een park te gaan, dan gaan we en hebben we geen zin, dan gaan we lekker relaxed niets doen. Klinkt simpel, maar je moet de knop maar om kunnen zetten. We gaan het in ieder geval proberen.

Ondertussen hadden de kids met R-J, Von en de mannen de grootste lol. R-J heeft ontzettend veel foto's gemaakt, dus konden we later die dag gelukkig de belevenissen van onze spookjes nog even zien.

  

 

Rond 12.30 uur waren ze allemaal bij ons in het appartement. We hebben wat gedronken en natuurlijk het appartement laten zien. Ik geloof dat Yvonne nu ook wel snapte waarom wij hier zo graag terug komen.

Niet veel later zijn we vertrokken naar de villa van de familie H. Onze mannen hadden immers een golfafspraak en wij zouden ons lekker relaxed installeren aan de rand van het zwembad. In één woord heerlijk ! Alle 4 de kids hadden blijkbaar nog niet voldoende gezwommen, dus die doken meteen het zwembad weer in.  Later in de middag zijn we nog even naar de Super Target gereden en daarna heeft zelfs mama nog even een rondje gezwommen in het zwembad bij de villa. Toch wel lekker een privé zwembad.

Terwijl wij zo lekker aan het relaxen waren, waren onze mannen hard aan het werken. Even zag het er naar uit dat ze in de regen moesten spelen, maar dat viel gelukkig mee. Lex heeft natuurlijk met zijn nieuwe golfset gespeeld en ik begreep dat hem dat goed is bevallen. Uit de verhalen begreep ik ook dat Robert-Jan ook goed heeft gespeeld.  Helemaal top dus.

Tegen 17.00 uur belden ze al dat ze klaar waren en dat zij alvast naar Dowtown Disney zouden rijden en daar op ons zouden wachten. De overlevering vertelt dat dat ritje nog best gevaarlijk is geweest. Robert-Jan begon meteen te spelen met allerlei knopjes in de Equinox. "Hé je kunt hem ook op kilometers zetten. En kijk dan geeft de kilometerteller ook de snelheid in kilometers aan. Dat is handig ! Nou laat ik hem toch weer maar op mijlen zetten." Boem, auto stil midden op de weg. Was zomaar ineens de motor uitgevallen. Ze hebben de auto weer aan de praat gekregen en zijn verder veilig aangekomen, maar voor hetzelfde geld was het natuurlijk anders afgelopen.

Even voor half 6 komen wij ook aan in Downtown Disney en moeten we even goed ons best doen om te voorkomen dat Merel & Fleming niet meteen de fontein in duiken. We kijken bij wat winkeltjes en om 10 voor 6 loop ik alvast naar Rainforest Café om ons te melden. Blijkt dat onze reservering verdwenen is uit het systeem. Maar gelukkig is er wel een tafel voor 8 personen vrij. Als ik de rest van de groep wil gaan halen zie ik ze al aankomen. We kunnen meteen door naar onze tafel.

Aangezien we geleerd hebben van ons etentje bij Olive Garden nemen we nu geen voorgerecht. Maar goed ook, want de gerechten zijn hier toch allemaal net een tikkie duurder. Zoals R-J dan zegt: "Je betaalt voor de locatie." En daar heeft hij natuurlijk wel gelijk in. We genieten van ons eten.

Ik had lekkere wraps en extra frietjes er bij. Eigenlijk waren die extra frietjes niet nodig geweest want de wraps waren heel machtig. En er moest natuurlijk wel nog een gaatje over blijven voor het toetje; de Vulcano !

We moesten even wachten maar al snel hoorden we roepen: VULCANO ! Nou daar kwam hij hoor. Ik kon me herinneren dat er brandende sterretjes op stonden, maar dat was niet het geval.  Zal zeker om veiligheids redenen niet meer mogen.

Op de kaart stond dat de Vulcano voor 2 tot 3 personen was. Wij hebben er echter met ons allen van gegeten en dat was meer dan genoeg. Nu onze buikjes echt vol waren, was het tijd voor de rekening. Slik, je betaalt toch wel fiks voor de locatie hoor. En het is er nog koud ook. Dus tijd om de hitte buiten weer maar op te zoeken. Daar zijn we even op een bankje gaan zitten want er moesten nog foto's worden uitgewisseld. Robert-Jan haalde zijn laptop uit de rugzak en die bleek helemaal onder de chocolade te zitten. He was temporarely not amused.

 

Nadat we de foto's hadden uitgewisseld was het tijd om afscheid te nemen van elkaar.  We hebben 2 heerlijke dagen en 3 fijne avonden met ze mogen doorbrengen en we vinden het erg jammer dat hun vakantie er al weer bijna op zit. Wie weet als de vulkaan, die in IJsland, nog even zijn werk doet.......... Maar daar gaan we maar niet vanuit. Onze wegen scheiden in Downtown Disney, maar hopelijk komen ze in Nederland weer snel bij elkaar. Zij duiken de Disney Store in en wij lopen een eindje door naar de Lego Store.

De kids kijken wat rond in de Lego Store en met name Fleming is natuurlijk heel geïnteresseerd in het Star Wars Lego. Hij zou zo maar uren voor het rek met Star Wars Lego kunnen blijven staan. Maar dat doen we natuurlijk niet. We willen namelijk ook nog heel even kijken of ze in de Disney Store de Hannah Montana glitterjurk nog hebben. Helaas is Hannah blijkbaar helemaal uit de gratie  bij meneer Disney met als het gevolg dat we een verdrietig Mereltje hebben. We kijken nog even of de Bibbidi Bobbidi Boutique open is. Ik herinner me namelijk dat ze daar (vroeger ?) ook Hannah Montana kleding hadden. Helaas is de BBB al dicht.

We besluiten dat het mooi is geweest voor vandaag. Het is immers al weer 20.00 uur geweest. Tijd voor 2 spookjes om naar dromenland te vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan en al snel waren ze in een diepe slaap. Ik kruip achter mijn laptop en vermaak me de rest van de avond met mijn blog. Lex duikt in een boek en doet af en toe een dutje. Om 0.00 uur vind ook ik het mooi geweest en verhuizen ook papa & mama naar hun bedje. Dus nu snel oogjes dicht en snaveltjes toe !