Laat jij Shamu even uit ?

Vandaag begon de dag erg vroeg. We hadden de wake-up call op 6.30 uur gezet, maar om 5.00 uur was ik al klaar wakker. Ik slinger de laptop aan, lees wat blogs en reorganiseer de koffer. Even voor 6.00 uur wordt ook Merel wakker. Dat was een kort nachtje voor ons meiske. Daarna werd Fleming wakker en Lex was de enige die echt wakker gemaakt moest worden. Duidelijk geen last van vakantie stress ;-)

Om 7.45 uur stapten we het hotel uit. De bus die ons naar Schiphol zou brengen, kwam al vrij snel. Waren wij blij dat we de eerste stop waren voor de bus. Bij de volgende stop stroomde de bus helemaal vol en bij de 3e stop konden er zelfs geen mensen meer bij. Dat beloofde wat op Schiphol.

Daar aangekomen, het was ondertussen 8.15 uur, bleek het inderdaad erg druk te zijn. Gedwee sloten we achter aan in de rij bij United. Ineens bedacht ik me dat ik gisteren niet voor niets online had ingecheckt. Dus even vragen bij een United dame en jawel, we konden door naar de andere rij; bagage drop-off. Daar waren we zo aan de beurt.

Nog even een laatste nicotine shot en snel door naar de douane. Dat had je gedacht. Eerst word er gecontroleerd of je wel een geldig boardingpass hebt. Dat is op zich een wassen neus, behalve als wij onszelf melden. Onze boardingpassen worden uitgebreid gecheckt. Ik kan het natuurlijk niet nalaten om een opmerking te maken dat ik het vreemd vind dat de dame in kwestie geen enkele boardingpass controleert, maar die van ons wel. Hierop krijg ik als antwoord dat ze nog nooit van dit soort boardingpassen heeft gezien. Maar ze laat ons wel meteen door ;-) Opmerking aangekomen bij mevrouw ;-)

De douanecontrole ging snel en al vrij snel meldden wij ons bij Café Amsterdam voor een lekker ontbijtje. Wat schetst onze verbazing.... Café Amsterdam heeft nu een speciaal rookgedeelte. Kijk, dat is handig !

Na het ontbijt en een allerlaatste peuk duiken we nog even wat winkels in. Er worden lekkere, nieuwe, geurtjes uitgezocht, er worden sigaretten in het winkelmandje gelegd en in eerste instantie ook drank. Maar als we bij de kassa aankomen attendeert de mevrouw achter de kassa ons er op dat onze gekochte spulletjes tijdens de tussenstop in de koffers zullen moeten worden gedaan omdat we geen vloeibare stoffen als handbagage op de vlucht naar Orlando mee mogen nemen. De drank laten we dus mooi achter in de winkel want dat vinden we te riskant om in de koffer te vervoeren.

Na de laatste aankopen melden we ons bij de gate. De security check is uitgebreid, maar volgens ons nog steeds niet waterdicht. Als een echte Alberto Stegeman kijken we met argus ogen hoe de check verloopt.

De kids zijn te klein voor de bodyscan, dus die mogen op de oude vertrouwde manier door de security. Eén van de ouders mag met ze mee en ondergaat dus geen body scan. Lex gaat met de kids mee en ik laat mezelf even scannen. Na de scan mag je meekijken naar het resultaat. Ik blijk 2 metalen voorwerpen bij me te hebben...... Laten dat nou de knopen op mijn spijkerbroek zijn .

Nadat we allemaal uitgebreid zijn gecheckt moeten we nog even wachten tot we mogen boarden. Maar zodra we aan board mogen gaat het allemaal vrij snel. We hebben deze vlucht Economy Plus plaatsen en wat een enorme onzin is dat zeg. Ik vind het zeer zeker zijn geld niet waard.

Om 11.20 uur verlaten we de gate en 10 minuutjes later verlaten wij het regenachtige, druilerige Nederland.

Op naar de zon !

Na een klein uurtje werden er netjes 2 kindermaaltijden gebracht. De maaltijden konden niet op applaus van de kids rekenen, maar daar kan United niets aan doen. Nou ja, memorabel feit; Fleming heeft zeggen en schrijven wel 1 worteltje op ! Bel de krant, stop de persen :-)

Niet veel later volgde de vraagt......... ja, ja even allemaal in koor:

Chicken or pasta ? 

Ik ga voor de chicken, waar overigens ook pasta bij zat. Lex gaat voor de pasta.  Al met al niet bijzonder, maar best te eten. Honger maakt rauwe bonen zoet.

Over de rest van de lange vlucht wil ik niet te veel kwijt. Hij was lang, druk en een noodzakelijk kwaad om in de States te komen. Laten we het er op houden dat ik een gruwelijke hekel heb aan vliegen. En daar wil ik het verder maar bij laten.

Even voor 13.00 uur lokale tijd,  20.00 uur Nederlandse tijd landen we op Chicago O'  Hare. Volgens Lex één van de grootste luchthavens van de wereld. Nou hij mag dan groot zijn, hij is zeer zeker efficiënt te noemen. Daar mag menig klein luchthaventje een voorbeeld aan nemen. Binnen een half uur waren we vanuit het vliegtuig naar de douane gelopen, hadden we de koffers van de band geplukt, handig die herkenbare koffers, hadden we de koffers al weer ingeleverd bij United en stonden we buiten al aan ons nicotine level te werken.

Na een korte plaspauze zijn we met de monorail naar de volgende terminal gegaan. We moesten in terminal 1 zijn bij gate C31. Natuurlijk weer een uitgebreide security check. Wanneer onthoudt mama nou eens om op reisdagen de kids geen riemen aan te doen ? Na de check door naar de juiste gate. En wat zien we daar ? STARBUCKS ! Tijd voor ons eerste bakkie leut van Starbucks. Er zullen er vast nog velen volgen.

We lopen langzaam door naar C31 alwaar het ontzettend druk is. Het lijkt wel een mierenhoop. We drinken onze koffie op en gaan op zoek naar een stopcontact om   mijn telefoon en mijn laptop op te laden. Er zitten een paar studenten op de grond en zij waren zo verstandig geweest om een verdeelstekker aan hun standaard reisbagage toe te voegen. Ze hebben nog een plaatsje voor mijn telefoon en even later zelfs voor mijn laptop. Top jongens !

Ik ga even online en de 1,5 uur wachttijd zijn daarmee zo voorbij. Waar zouden we zijn zonder internet :-) We boarden op tijd en verlaten om 16.30 uur Chicago al weer.

Het is een korte vlucht van maar 2 uur maar net lang genoeg voor de kids om in slaap te vallen.

Het is een wat bumpy flight omdat we wat heavy thunderstorms tegen het lijf lopen. De piloot gaat zelfs op 36.000 voet vliegen, maar ondanks dat shaken we er met z'n allen op los. Gelukkig zet de piloot ons even voor 20.00 uur netjes op de grond in Orlando.

De koffers hebben we ook nu weer snel en na een nicotine shot sluiten we aan in de rij bij Alamo. Ik verbaas me over de verkooptactieken en hoeveel mensen er in trappen. Ondertussen waarschuw ik Lex dat ik een spelletje blufpoker ga spelen en dat hij mij gewoon even mijn gang moet laten gaan. Ik had namelijk gelezen dat de Equinox door Alamo tot Standard SUV was benoemd. Wij huren altijd een Equinox, of vergelijkbaar .... jullie voelen hem al aankomen.

We krijgen te horen dat we een midsize SUV mogen uitzoeken in de garage. Ik vertel  de meneer achter de balie dat ik een Equinox heb gehuurd en dat ik ook echt van plan ben om met een Equinox naar buiten te rijden. De meneer in kwestie beweert dat het niet mogelijk is om een specifieke auto te huren, maar dat je een klasse huurt. De discussie gaat even door en ik vertel hem dat ik zwaar teleurgesteld ben in Alamo ! We kunnen hoog springen, we kunnen laag springen, hij geeft ons geen gratis upgrade.

We stoppen de discussie en lopen naar de garage. Daar staat een hele aardige meneer op ons te wachten en vraagt hoe het met ons gaat. Ik zeg dat het niet zo goed gaat en leg hem uit waarom. Hij zegt al vrij snel dat hij eens zal kijken of hij een Equinox heeft staan en anders zal hij een mooie auto voor ons regelen..... Vol verwachting klopt ons hart en jawel hoor niet veel later komt er een spiksplinter nieuwe Equinox voorgereden. We bedanken de Alamo medewerker heel uitgebreid en rijden met deze fonkel nieuwe auto met slechts 46 mijl op de teller snel naar buiten. Lex complimenteert mij met mijn blufpoker :-)

Snel door naar Blue Heron, maar niet voordat we even een tussenstop maken bij de Wal*Mart. Ik wil namelijk even een prepaid telefoontje kopen zodat ik niet steeds met mijn  Nederlandse abonnement hoef te SMS-en. Je kunt maar ergens mee bezig zijn ;-) Na deze investering rijden we snel door naar Blue Heron. Ons favoriete appartement blijkt niet beschikbaar te zijn. Eigenlijk is het gewoon erg druk en zijn er maar een paar hoekappartementen beschikbaar. We belanden uiteindelijk op de 14e etage in toren 1. Wat ontzetten hoog zeg. Niet echt een pretje voor iemand met hoogtevrees, maar daar zet ik me wel overheen. We zijn immers THUIS !

De kids vertrekken al snel naar dromenland en papa & mama pakken nog even de koffers uit. Dat gaat allemaal zeer voorspoedig totdat we de laatste koffer openen. Lex schiet ineens in de lach. Ik vraag wat er is en hij verklaart mij voor gek. "Wat dacht je schat ? We hebben Chester niet bij ons, dus dan Shamu maar mee ? Schat laat jij Shamu even uit ?"

Kleine uitleg, we hebben vorig jaar een opblaasbare Shamu voor de kids gekocht. Daar hebben ze veel plezier aan gehad en die had ik dus in de koffer gedaan.  Lex zag de lol er wel van in, maar vond het belachelijk dat ik zo'n groot opblaasbaar ding mee ging zeulen naar America. Nou ja zeg, nee dan morgen zeker weer $ 10,- betalen voor een nieuwe Shamu ! Ik dacht het niet.

Zoals jullie merken begon de vermoeidheid flink parten te spelen, dus de hoogste tijd om ons bedje op te gaan zoeken. Inmiddels was het al 0.00 uur geweest, dus oogjes dicht en snaveltjes toe !